Paradijs van imperfectie. We hebben twee keer een tekst gelezen die over verlangen ging, en er waren ook twee teksten die sterk het kosmolitanisme op de korrel namen en pleitten voor echte verschillen in steden. Dus als je vanuit die logica twee keer twee teksten hebt waarin één tekst een gemeenschappelijke noemer heeft, dan is het ons duidelijk dat Violette Schönberger de winnaar van de Bekaertprijs voor architectuurkritiek moet zijn. In haar essay Paradijs van imperfectie voert Violette Almere, de stad ‘waar niemand last van heeft’, op in een verhaal over uniciteit. ‘Geen last hebben van’ is in het hedendaagse stedenbouwkundig debat niet meteen een gewaardeerde kwaliteit, maar het maakt Almere uniek, stelt Schönberger. En juist voor die unieke kwaliteiten van steden zou meer aandacht moeten zijn.”
De bewoners van Almere leven voor altijd in de tegenwoordige tijd. Een stad zonder geschiedenis wil ook geen toekomst. Almere is er voor nu. Opgetrokken uit een lege vlakte van opgespoten zand; gebouwd naar de idealen van de tuinstad. Voor iedere bewoner van Almere is de juiste hoeveelheid land gereserveerd: een huis met een tuintje en een plek waar de twee gezinsauto’s kunnen staan.
Lees het volledige essay van Violette Schönberger, atelierdocent ‘Studio Brussel’
foto: Jeroen van Dam