Zoals de naam doet vermoeden, streeft ontwerpstudio ‘Narrative Space and Materiality’ ernaar verhalen van ruimtes te materialiseren. In het begin van het academiejaar krijgen de studenten een kader waarbinnen ze op systematische wijze hun afstudeerproject zullen bepalen in de twee volgende semesters. In het eerste, voorbereidende semester worden de analyse, observatie, zoektocht naar verwijzingen uit de geschiedenis, mythologie, literatuur, schone kunst en architectuur gebruikt om vorm te geven aan een individuele methode. Die methode wordt vaak de eigen taal genoemd, aangezien de studio vindt dat architectuurontwerp bijzonder subjectief is, net zoals de manier waarop ieder individu spreekt en zich verhoudt tot de wereld. Het is echter noodzakelijk om argumenten op te bouwen voor beslissingen tijdens het vormgevingsproces aangezien architectuur altijd in verband staat met, gecreëerd wordt voor en gecommuniceerd wordt aan de maatschappij. De rode draad van de Narrative Space and Materiality Studio is het belang van de transformatie van de individuele methode naar de relevante productie voor het collectieve leven.
De studenten worden aangemoedigd om diepgaande observaties te maken en discussies te voeren, zodat ze vooroordelen achterwege kunnen laten en zich kunnen verdiepen in de analyse van een onderwerp. We vermijden het bewust om populaire architectuurstijlen op dogmatische wijze op te leggen zodat de studenten hun eigen methodes kunnen kiezen bij het bedenken, maken en vertegenwoordigen van een project. Relevante voorbeelden die de student kunnen begeleiden, zullen louter als achtergrond worden vermeld. Hier worden literatuur, kunst, filosofie of popcultuur gebruikt als potentiële inspiratiebronnen om het perspectief van de studenten te verruimen en hen de noodzaak van culturele productie voor ons samenleven te helpen begrijpen. De vormoefeningen in het voorbereidende semester worden gecombineerd met schrijfopdrachten. Het doel daarvan is om het opzet van het afstudeerproject voor de masteropleiding onder woorden te brengen. De studenten beginnen het tweede semester met dat document, waarop ze de mogelijke einddatum van het project aangeven. De studio wil hen in staat stellen een verhaal te vertellen bij elk project waarmee ze in aanraking kunnen komen nadat ze afgestudeerd zijn. Narrative Space and Materiality Studio wil niet alleen de ontwerpvaardigheden die de studenten hebben verworven tijdens hun eerdere studies verder aanscherpen en naar voren brengen, maar ook een houding ten opzichte van de vormgevingspraktijk bepalen.
Laura Wilts heeft een samenhangend project gemaakt, waaruit de ontwikkeling van een gedegen houding blijkt. Het thema van de studio, ‘Casa come me’, is gebaseerd op de studie van Casa Malaparte, dat in het eerste semester behandeld wordt. Dat huis werd in het begin van de jaren ‘40 gebouwd op het eiland Capri door de Italiaanse auteur Curzio Malaparte. Het is de letterlijke omzetting van zijn herinneringen in een onderscheiden architectuur. De manier waarop Malaparte het huis heeft gebouwd, wordt in het project van Wilts afgebeeld als het leven van een dakloze man. Hiervoor heeft de student veel gelezen, onderzoek gevoerd naar daklozen en lange tijd “gefaald” om dan toch te slagen en te begrijpen hoe ze met dit mistroostige onderwerp kon omgaan. Uiteindelijk heeft ze een huis ontworpen in een openbaar park in Brussel. Het circulaire grondplan is onderverdeeld in twaalf kamers, die symbool staan voor een periode in het leven van de dakloze bewoner. Van het deurkozijn tot de planken: elk element heeft een betekenis gekregen en elk materiaal staat in verband met de ervaringen in en de vereisten van de realiteit. Dankzij het goed onderbouwde verhaal is de samenhang van het project overtuigend geworden voor elke wijze van representatie. Met een bijzonder individuele methode en een gezonde maar niet te grote afstand tot het onderwerp heeft Laura Wilts met succes een onderbelicht deel van de maatschappij behandeld. Ze heeft zowel de algemene als haar eigen vooroordelen achterwege gelaten om aan te tonen hoe interieurarchitectuur een betekenis kan hebben voor de maatschappij wanneer ze wordt benaderd met een evenwicht tussen gevoeligheid en rationaliteit.
– Asli Çiçek
Er was eens een man, die in zijn jeugd is opgegroeid bij zijn grootouders. Niemand die weet waarom zijn ouders hem daar hadden achtergelaten. Al vanaf zijn jeugd moest Patrice voor zichzelf zorgen. Hij werd genegeerd door zijn ouders en noemt zichzelf een autodidact. Toen al onzichtbaar…
Het onzichtbare huis vertelt het verhaal van Patrice, een ex-dakloze man, die door dit project eindelijk weer een eigen huisje krijgt. Door zijn levensloop te analyseren en deze tot ‘the circle of life’ om te vormen, krijgen we twaalf opeenvolgende ruimtes die zijn levenscyclus voorstellen. In de kern van het gebouw wordt zijn droom gerealiseerd, waar hij vanuit sommige ruimtes enkel naar kan kijken, en vanuit andere ruimtes naartoe kan gaan door een opening. Omringd door alle stappen van zijn leven, wordt in de kern van het gebouw zijn droom gerealiseerd. Een boomhut, de hereniging met zijn gezin, zijn dochters, en een warme plek waar hij kan relaxen en naar de hemel kan kijken. Een plek waar hij één kan zijn met de natuur, zich kan isoleren van de wereld en zijn eigen ding doen.
Voor het ontwerp wordt vertrokken vanuit drie parameters die het project overkoepelen; onzichtbaarheid, drempels en bescherming. Deze worden ingezet om eerst het fenomeen ‘dakloosheid’ beter te begrijpen en later om het ontwerp van ‘Het onzichtbare huis’ vorm te geven. Het ontwerp is een zoektocht naar de mens die Patrice is, om hem te begrijpen, naast zijn dakloosheid. Het leven van Patrice wordt gematerialiseerd en vormgegeven en tegelijkertijd krijgt hij een toevluchtsoord, een plek waar hij zich kan afzonderen, zijn eigen privé-plekje.
Zich beschermen, zich inpakken, een buffer creëren doen dakloze mensen, alsook de onzichtbare man, met eenvoudige materialen. Materialen die ze op straat vinden, die anderen als afval beschouwen, of materialen die ze voor niets ergens kunnen krijgen. Maar ook deze materialen hebben hun waarde. Zij worden gekozen omwille van hun isolatie tegen de koude, hun zachtheid, en omdat ze gemakkelijk te vinden zijn.
Een gebouw gemaakt uit kranten lijkt misschien absurd, omdat wij een krant niet associëren met een bouwmateriaal. Echter kan het heel sterk zijn wanneer het bijvoorbeeld wordt gestapeld of wanneer het wordt gerold tot buis. Ook kan het als papier-maché, in combinatie met een ander materiaal nog sterker worden. Krantenpapier gebruiken als bouwmateriaal voor ‘Het onzichtbare huis’ zorgt ervoor dat dit huis niet herkenbaar zal zijn als huis. Omdat wij dit materiaal niet herkennen als bouwmateriaal zal ‘Het onzichtbare huis’ onzichtbaar worden.
Het onzichtbare huis is opgebouwd in cirkelvorm. Die vorm staat symbool voor de cirkel van zijn leven, dat in bepaalde cyclussen gebeurt, waarbij hij soms hervalt in oude gewoontes, om er dan weer eens uit te breken. Het is ‘the circle of life’. In het ontwerp wordt Patrice’s leven gematerialiseerd.
– Laura Wilts