Herinterpretatie van historische tekeningen: op een andere manier bekeken
Door Margot De Caster, Elke Speck en Emma De Leeuw
In het kader van de masterproef vonden op 15 oktober twee lezingen plaats. De eerste lezing, ‘A Room of One’s Own’, gegeven door Martino Tattara ging over de ontstaansgeschiedenis van de private kamer. De tweede lezing ‘Narrative Exposition’ van Asli Ciçek focust voornamelijk op het verhalende karakter van haar scenografische ontwerpen. Beide hebben een grote fascinatie voor historisch onderzoek maar zetten dit op een verschillende manier in.
Martino Tattara is medeoprichter van het bureau Dogma dat zich voornamelijk richt op de relatie tussen architectuur en de stad. Dit uit zich in hoofdzakelijk in grootschalige projecten en stedelijk ontwerp. Daarnaast geeft hij ook les aan de KU Leuven. In zijn lezing ‘A Room of One’s Own’ onderzoekt hij de evolutie van verschillende kamers doorheen de geschiedenis waarbij hij zich afvraagt wanneer het idee ontstaan is dat men in het huis een private kamer nodig heeft. Hij haalt verscheidene typologische interieurs aan zoals de studiolo, cubiculum, de gang en antechambre aan om de evolutie naar de private kamer te illustreren. Volgens zijn bevindingen is dit pas een verschijnsel van de twintigste eeuw. Via het hertekenen van referentieprojecten analyseert het bureau de ruimte en het gebruik ervan. Dit onderzoek vertaalt zich in een publicatie, ‘A Room of One’s Own. The Architecture of the (Private) Room’ en was te zien op de Biënnale in Chicago (2017).
Asli Ciçek startte in 2014 haar eigen praktijk op die zich vooral focust op tentoonstellingsarchitectuur. Daarnaast geeft ze ook les aan de KU Leuven en richt ze zich op het schrijven en redactiewerk voor Oase. In haar lezing sprak ze over haar fascinaties voor literatuur, poëzie en miniatuurtekeningen. Door deze miniatuurtekeningen ontwikkelt ze een belangstelling voor de verhalende kracht en de centraliteit van elk object binnen de tekening. Deze aspecten vormen de basis voor het narratieve karakter dat ze wil overbrengen in haar scenografieën. Ze structureert haar scenografisch oeuvre aan de hand van architecturale elementen zoals, vlakken, wanden, volumes,… . Door middel van historische aspecten en persoonlijke interesse ontwikkelt ze een eigen ontwerptool voor haar scenografieën.
Waar beide een fascinatie hebben voor historisch onderzoek, gaan ze er op een verschillende manier mee om. Dogma gebruikt het onderzoek als een manier om te reflecteren over de typologie van de (private) kamer dat zich uit in een publicatie en tentoonstelling waarin ze hun bevindingen aanreiken. De verwerking van het historisch onderzoek in de scenografieën van Asli Ciçek uit zich in een vertaling van fascinatie naar ontwerpmethode. We zien dus dat ze de informatie die ze uit de historische tekeningen halen op een andere manier verwerken. Waar Dogma de info eerder analytisch en kritisch benadert, bekijkt Asli Ciçek het eerder vanuit een narratief standpunt.
Beide zijn ontwerpend onderzoekers die een grote belangstelling hebben voor het verleden en hebben er elk specifieke aspecten uitgehaald die ze dan opnieuw in hun ontwerp kunnen toepassen.
Afbeelding: Perzische miniatuurtekening als inspiratiebron voor het narratieve
bron: https://mobile.twitter.com/princesschool/status/779320371615035394?fbclid=IwAR08Jpj-bMn-dTCTGAZFvAygsneNAS8yY7PS3D42boCcY5Q06UuLwegE9VI
Afbeelding: Lijntekening Dogma van de kamer van Marcel Proust
bron: https://archinect.com/features/article/149959097/living-together-is-only-possible-if-there-is-always-the-possibility-to-be-alone-dogma-studio-s-hard-line-look-at-architectural-solitude